Historia dotyczy Kiliana Jorneta. Młodego hiszpańskiego chłopaka, który od dziecka pragnął biegać, zdobywać szczyty i jak w pewnym momencie powiedział: „liczyć jeziora”. Wspinaczka towarzyszyła mu od dziecka. Już jako nastolatek przemierzał różne tereny. Najbardziej jednak zafascynowały mnie słynne ultra maratony. Nie jestem w stanie wyobrazić sobie przebycia biegiem dwudziestu kilometrów, a co dopiero stu sześćdziesięciu! To był dla mnie szok.
Jednak kiedy czytałam opis emocji, jakie towarzyszą takim właśnie biegaczom jak Kilian, nie dziwi mnie już fakt, że pokonanie takiego dystansu jest możliwe. Chęć pokonania własnych słabości, myśl nie o wygranej, ale o fakcie dotarcia do mety po tak długiej trasie, a do tego wspaniałe widoki, natura, pozwalają przetrwać czas maratonu.
Dzięki tej książce dowiedziałam się, jak takie maratony dokładnie wyglądają. Trasa jest podzielona na kilka odcinków, gdzie można chwilę odpocząć, coś zjeść, przemyć rany na stopach, czy nawet chwilę pospać. Jednak jak dla mnie te odcinki i tak są ogromne. Kilian o przebyciu czterdziestu czy pięćdziesięciu kilometrów mówi tak, jakby chodziło zaledwie o cztery. Naprawdę podziwiam takich ludzi. Muszą mieć w sobie ogromną determinację.
Bohater tej opowieści jest człowiekiem, który niewątpliwie żyje bieganiem. To jest jego miłość. Najprawdziwsza i największa. Można powiedzieć, że dla tego poświęcił całe swoje życie. Każdy maraton traktuje bardzo poważnie. Przyjmuje różne strategie. Dokładnie obmyśla trasę. Sam fakt podejścia do wyścigu i dotarcia na metę sprawia, że czuje się zwycięzcą.
Myślę, że książkę warto przeczytać. Na pewno stanie się niemałą motywacją dla biegaczy i być może nie tylko. Każdy z nas może wynieść coś z tej historii. Zawziętość, determinacja, uparte dążenie do celu, wytrzymałość. To cechy, które każdemu człowiekowi są potrzebne w drodze do sukcesu.
Merry, lat 20
Książka wydana przez Wydawnictwo
Komentarze
Prześlij komentarz