Dziewczyny opowiadają o torturach, chorobach oraz warunkach w jakich musiały żyć. Janina dzięki staremu kowalowi wyszła z ciężkiej choroby. Stefania musiała przypinać ubranie do koca, bo współwięźniarki kradły ubrania. Niektóre z nich były w stanie zrobić wszystko za kawałek chleba. Do obozu trafiały także dzieci. Alina została wywieziona jako dziesięciolatka, a Danuta trafiła tam jako nastolatka. Natalia musiała wyrobić odpowiednią „normę” godzin pracy, aby dostać coś do jedzenia, czyli skrawki suchego chleba, okropną zupę i cuchnący olej, który miał służyć jako „energia do pracy”. Sama podróż na Syberię nie należała do przyjemnych. Kobiety były wywożone w bydlęcych wagonach. Panujące warunki sprzyjały rozwijaniu się chorób i pasożytów.
Historia jest przerażająca, niekiedy doprowadzająca do łez. Jest to opowieść Polek, które mimo tego wszystkiego co przeżyły, nie poddały się i wierzyły, że w końcu trafią do Ojczyzny.
Podziwiam je za tą wiarę i determinację, bo nie jest to łatwe, żyjąc w takich warunkach, nie mając pewności, że się dożyje jutra.
Polecam wszystkim tą pozycję, bo jest to historia naszych przodków, którą powinniśmy znać i zapamiętać na zawsze.
Klaudia, lat 18
Książka wydana przez Wydawnictwo Znak
Komentarze
Prześlij komentarz