Jest to powieść typowo postapokaliptyczna, więc wszystkie cechy tego gatunku zostały zachowane, to oczywiste, ale chodzi mi o przyczynę samej apokalipsy. Nie było żadnej zarazy zmieniającej ludzi w zombie, żadnej wojny czy bomby nuklearnej. Ludziom po prostu zaczęły znikać cienie, a wraz z nimi wspomnienia. Większość takich bezcienistych zginęła, bo albo zostali zabici, albo zapomnieli jak oddychać czy jeść. W takim świecie żyją Max i Ory - małżeństwo, żyjące w opuszczonym hotelu, starające się zachować choć trochę normalności i przeżyć resztę życia razem. Wszystko zmienia się w dniu, w którym Max traci swój cień i opuszcza Oryego, aby go dłużej nie ranić i dać mu większe szanse na przetrwanie. Ory rzecz jasna natychmiast wyrusza w pogoń za swoją żoną, rozpaczliwie starając się ją znaleźć, zanim będzie za późno. W tym momencie dostajemy trochę szerszy obraz tego, jak wygląda świat wykreowany przez Peng Shepherd i na czym to wszystko tak naprawdę polega. W międzyczasie docierają do nas plotki o „Tym, który gromadzi” i Nowym Orleanie.
Wszystko to brzmi cudownie, ciekawie i intrygująco. I takie jest, nie znaczy to jednak, że książka nie jest pozbawiona wad. Piszę to z pewną dozą smutku, bo co do lektury tej powieści byłam nastawiona bardzo optymistycznie. Co mi się więc nie podobało? Niedociągnięcia. Zaczynane i niedokończone wątki. Osobiście bardzo lubię, kiedy na każde pytanie mam odpowiedź i nie muszę się niczego domyślać, a niestety kilku rzeczy autorka nie wyjaśniła. Trochę przypomniało mi to „Miasto Ślepców” Jose Saramago, przy czym on konsekwentnie skupił się nie na apokalipsie, a psychice ludzkiej, ukazując do czego człowiek jest w stanie się posunąć w sytuacji ekstremalnej. W „Księdze M” brakowało mi uporządkowania i motywu przewodniego.
No dobrze, ale co w takim razie mi się podobało? Zdecydowanie fabuła - czegoś takiego nigdy wcześniej nie widziałam i jeśli ukazałaby się druga część tej książki, zdecydowanie bym ją przeczytała. Na plus oceniam także kreację bohaterów, lubię kiedy nie są oni jednowymiarowi i powtarzalni, a decyzje przez nich podejmowane pasują do ich charakteru. Wspaniale jest tu zobrazowana przemiana jaka w nich zaszła po wędrówce jaką przebyli od początku książki do jej końca. Sposób w jaki Peng Shepherd opisywała otaczający bohaterów świat był równocześnie detaliczny i nieprzytłaczający, co także jest zaletą tej książki, bo osobiście nie znam nikogo kto jest fanem długich opisów. I trochę zaskakująco, ale to co uznałam za wadę, podpinam też pod zaletę. Chodzi mi o te nieszczęsne niedociągnięcia, bo muszę przyznać, że nadało to całej lekturze dozę tajemniczości i sprawiło że bez wątpienia szybko o niej nie zapomnę.
M.K., lat 16
Książka wydana przez Wydawnictwo
Komentarze
Prześlij komentarz