Przyjaciel człowieka - Andrzej Pilipiuk - recenzja

Długie, zimowe wieczory podczas ferii umilał mi zbiór 4 opowiadań pod tytułem "Przyjaciel człowieka", niesamowicie zdolnego, polskiego pisarza - Andrzeja Pilipiuka. Autor z wykształcenia jest archeologiem, co pozwala mu bazować na zdobytej wiedzy historycznej i łączyć z elementami fantastyki, którą obszywa każdą ze swych książek. Warszawski "fantastyk" może poszczycić się, jak najbardziej zasłużoną nagrodą im. Janusza A. Zajdla z 2002 roku, co pomogło mu zyskać rozgłos i jeszcze większą popularność. Z każdą kolejną książką pisarz zaskakuje swych odbiorców nowymi opowieściami lub losami wcześniej już opisywanych bohaterów.

Podobno książki nie ocenia się po okładce, ale w tym przypadku nie musi być to regułą. Oprawa graficzna przyciąga z drugiego końca księgarni. Okładka z racji tego, że jest zachowana w ciemnych tonach, sprawia wrażenie mrocznej i tajemniczej, co od samego początku budzi ciekawość oraz zainteresowanie potencjalnego czytelnika. W środku co jakiś czas czekają na nas obrazowe grafiki autorstwa Pawła Zaręby. Pomagają one jeszcze bardziej zadziałać wyobraźni i przenieść się w opisywane miejsce. Jednakże rysunki nie są nam niezbędne, albowiem pisarz potrafi w taki sposób operować słowem, że jesteśmy w stanie poczuć każde muśnięcie wiatrem, które zostanie niesamowicie szczegółowo opisane. Nie wspominając o niespotykanej dokładności opisów miejsc czy uczuć bohaterów. Szczerze można powiedzieć, że otwierając książkę, wraz z nią otwiera się portal do drugiego świata, świata Pilipiuka.

W tym zbiorze znajdziemy 4 opowiadania. Pierwsze z nich zatytułowane jest "Duchy Poveglii", gdzie akcja ma miejsce na przełomie XIX i XX wieku, a głównym bohaterem jest doktor Paweł Skórzewski. Często podróżujący badacz i zdeterminowany lekarz niejedno przeszedł w swoim życiu. Akcja rozpoczyna się w Wenecji (doktor wiele o niej opowiada), na zjeździe lekarzy, którego tematem są nowe metody leczenia chorób psychicznych. Na spotkaniu dochodzi do ostrej wymiany zdań i sprzecznych poglądów lekarzy. Następnie mamy styczność z chorymi ze szpitala psychiatrycznego, i bardzo realistycznymi wspomnieniami z mrocznej przeszłości bohatera - marynarza Giuseppe.

Następnym "w kolejce" jest opowiadanie "Przyjaciel Człowieka". Nagle przenosimy się do postapokaliptycznej Warszawy oddalonej o kilkanaście lat w przyszłość, tam dwie dziewczynki przypadkowo odnajdują tytułowego Przyjaciela Człowieka.

Kolejne opowiadanie opiera się na losach Roberta Storma. Poszukiwacz i renowator zabytków widzi drugie życie w przedmiotach, których inni mogliby się pozbyć bez skrupułów. Towarzyszymy mu w wyprawie, o jaką został poproszony na jedną z greckich wysp w poszukiwaniu bardzo cennych obiektów.

Na końcu książki wracamy kilka lat później do bohatera z pierwszego opowiadania, jednak tym razem jest to czas wojny i panowania hitlerowców. Doktor mimowolnie zaangażował się w ekspedycję, której celem jest pozyskanie bakcyla pewnej choroby. W tym opowiadaniu autor ilustruje nam, jak wojna potrafi zmienić człowieka.

W mojej opinii, książka jest bardzo wciągająca, napisana dość prostym językiem, co wpływa na łatwość i lekkość "przewijania" następnych kartek. Jeżeli poszukujesz lektury, dzięki której można na chwilę odpłynąć, polecam twórczość Andrzeja Pilipiuka.

 

Nicoletta C., lat 15

Książka wydana przez